Osoby z nadmierna potliwością mogą wydzielać zbyt dużą ilość potu. Ich dłonie, stopy, klatka piersiowa lub pachy (w zależności od tego, której części ciała dotyczy nadmierna potliwość) są stale wilgotne. Nie jest jednak prawdą, że nadmierna potliwość wiąże się z przykrym zapachem ciała.

Istnieje kilka metod pomiarów nadmiernego wydzielania potu (m.in. grawimetryczna, hydrometryczna, kolorymetryczna), jednak w praktyce najczęściej wykonuje się tzw. test Minora, czyli próbę jodowo-skrobiową. Miejsca o nadmiernej potliwości smarowane są jodyną i zasypywane skrobią (mąka kartoflana). Zabarwiają się na ciemniejszy kolor, potwierdzając rozpoznanie.

Osobom z tym problemem zaleca się noszenie przewiewnych ubrań, zredukowanie stresu, napięcia i lęku, unikanie kawy, alkoholu i ostrych przypraw, częste wietrzenie miejsca pracy.

Pomocne mogą być kąpiele ziołowe dłoni i stóp (kora dębu, mięta, liście orzecha włoskiego, szałwia, rumianek, kora brzozy) – 2 razy w tygodniu moczyć przez ok. 30 min. Jeżeli i to nie pomaga można stosować specjalne antyperspiranty zawierające chlorek aluminium - czasowo zamykają przewody potowe. Stosuje się je na noc, początkowo codziennie, następnie aplikacje zmniejsza się do jednej na 2-3 tygodnie. Skuteczność wynosi do 90%, niestety z czasem mogą powodować podrażnienia skóry.

Medycyna proponuje też inny sposób - blokowanie czynności gruczołów potowych przy pomocy toksyny botulinowej. Po wstrzyknięciu do skóry niewielkiej dawki toksyny botulinowej typu A, uzyskiwanej z bakterii Clostridium botulinum, dochodzi do blokady działania nerwów, które zaopatrują gruczoły wydzielania zewnętrznego. To zapobiega wydzielaniu przez nie potu. Blokada zakończeń nerwowych utrzymuje się przez 6-12 miesięcy.

Sam zabieg trwa kilka-kilkanaście minut i można po nim wrócić do codziennych zajęć. Efekt jest widoczny po kilku - kilkunastu dniach. Istnieje też jontoforeza - zabieg rozrywania kanałów jonowych w gruczołach potowych z użyciem prądu.

Czasami stosuje się operacyjne usunięcie wszystkich gruczołów potowych pod pachami, niekiedy również z wycięciem skóry tej okolicy. Zawsze usuwa się tłuszczową tkankę podskórną w okolicy pachy. Pomyślny rezultat zabiegu sięga 90%, ale wiąże się z powstaniem blizn mogących prowadzić do ograniczenia zakresu ruchu ramion.